پیـشــانى عــدل و عــدالت را شـکـسـتـنـد           آن دسته اى که با عــلـى پیمــان ببـسـتند

معصوم را دیــدى که مظلــومانه کـشـتـند           در سجده گــاهى ناجوانــمــردانه کـشـتند

یا رب چه صبحى در پى شب هاى او بود          «فُزتُ وربّ الکـعبه» بر لب هاى او بود

تا کى شود بــى حــرمتــى در این لیــالى           وقت نمــاز و کــشــتن مــولى المــوالــى

اسطــوره عــلــم و ولایت را شــکـسـتـند           دیدیــد ارکــان هــدایت را شــکــسـتـنــد

دیگـر اذان گــویى نمــاند از بهــر کــوفه           بگرفت رنگ خــون تـمام شهــر کــوفـه

دیگــر کــه، نــان و آب بــر ایـــتــام آرد؟           دیگــر که بــر دامـن، ســر آنــان گــذارد؟

دیگر ز سرها، هوش و از تن، عقل ها رفت          شب زنــده دارى در کنار نخــل ها رفت

آخر همان خار به دیــده رفــته اش کشت           آن استخوان در گــلـو بگرفته اش کشت

بانگ منــادى را چو بشنیــد ام کــلــثـوم            دیگر یتیــمى گــشــتـنـش گردید معـلـوم

آن کس که اقضى الناس بود و اشجع الناس           تـاول زده بر دست زهــرایش ز دستاس

مهر و ولایش «اشعرى» در حشر کافى است           مظلوم تر از فاطمه غیر از على کیست